dad

1.

is.

1. Yeyilən və ya içilən şeyin acılıq, şirinlik, turşluq, duzluluq, şitlik və s. cəhətdən hiss olunan xüsusiyyəti; tam. Kür suyunun dadı nə acıdır, nə şordur, nə turşdur, . . nə iylidir. C. M.. Dad orqanı (üzvü) anat. – dilin səthində olan və dadı müəyyənləşdirməyə xidmət edən sinir ucları. Dadına baxmaq – 1) yeyilən və ya içilən şeyin dadını bilmək üçün ondan bir az yemək, ya içmək; 2) az yemək.

2. məc. Ləzzət, nəşə. Ad mənim, yar özgənin; Neylərəm mən bu dadı. S. A.. <Qacar:> Deyirlər şirindir busənin dadı; O da kor bəxtimə qismət olmadı. S. V.. Dad almaq – ləzzət almaq. Bu yeməkdən heç bir dad almadım. – Ol şuxə ki can olurdu Fərhad; Şirin dodağından aldı yüz dad. X.. Qoy başını sinəsinə, bir dad al; Qoy babalın boynuma, get, arvad al. M. Ə. S.. Dad vermək – ləzzət vermək, nəşə vermək, xoşa gəlmək. Bahar nə xoş gəlir, ruha dad verir; Xəyala, duyğuya qol-qanad verir. S. V.. Yeni xəbərlər, xüsusən müsamirə qızlara dad verirdi. Ə. Vəl.. Dada gətirmək – dadlı etmək, ləzzətli etmək; dadlandırmaq. Dadı damaqda qalmaq, dadı damaqdan getməmək – unudulmayacaq qədər ləzzətli şey haqqında. . . İştaham yox idi, gör xörəyin necə dadlıdır ki, hamısını yedim, hələ bir dadı damağımda da qaldı. M. Hüs.. // Heç unutmamaq, yadda saxlamaq. <Hacı Səmsam:> . . İndi sizə elə bir aş içirdim ki, ölənə kimi dadı damağınızdan getməsin. P. M..

2.

is. <fars>

1. Fəryad, fəğan, haray. Dedi: ayə nədir bu dadə səbəb; Halətin görsənir nəzərdə əcəb. S. Ə. Ş.. Dad eləmək (etmək) – fəryad etmək, fəğan etmək. Dad eylərəm, yetişməzsən hərayə; Neçün rəhmin gəlməz mən binəvayə? Q. Z.. Hərçi dad eylədi, yahu; Eşidənlər dedi: – Yalandır bu! M. Ə. S..

2. Kömək, imdad. Dad istəmək – kömək istəmək, yardıma çağırmaq, xahiş etmək. Dada gəlmək (çatmaq) – bax dada yetmək (yetişmək). Yatmışları, razı deyiləm, kimsə oyatsın; Tək-tək ayılan varsa da, haqq dadıma çatsın. M. Ə. S.. Həsən hamının dadına çatır, hamının xeyrini, şərini görür. S. Rəh.. Hərdənbir qulaqucu oğlunun söhbətini eşidən Maral burada Züleyxanın dadına çatdı. Ə. Ə.. Dada yetmək (yetişmək) – köməyə gəlmək, haraya gəlmək, kömək etmək. Görüm indi kimlər yetər dadına; Koroğlunu tutan günlər necoldu? «Koroğlu». Vilayətdə gözəl çoxdu, nə fayda; Dərdi bilən, yetən dadə tapılmaz. Q. Z.. Bu vaxtlar ləzgi Nüsrət . . <Bağırın> dadına yetişmişdi. Ə. M.. Dadı heç yana çatmamaq – heç kimdən kömək ala bilməmək, köməksiz qalmaq. Padşah . . lap qəmgin oldu, amma dadı heç yana çatmadı. (Nağıl).

3. Şikayət. Dad çəkmək (etmək, eləmək, qılmaq) – şikayət etmək, narazılıq etmək; şikayətlənmək. Müxənnətdən dad elədim; Dost-aşnanı yad elədim. «Koroğlu». Xəstə Qasım kimə qılsın dadını; Canı çıxsın, özü çəksin odunu. X. Q.. Çoxları dad çəkdi, şivən qopardı; Döndərmə yazımı xəzanə, gözlər! R. R.. <Bənövşə:> Sizin adınız gələndə həm mühəndislər, həm də fəhlələr dad çəkirlər. S. Rəh.. Dada getmək – şikayətə getmək, şikayət etmək. Qələm düşmən əlində; Kimə gedim dadə mən? (Bayatı). Çərxin sitəmindən, dövrün zülmündən; Gözəllər şahına dada gedirəm. Q. Z..

3.

n. Aman, haray, vay. Ey sevdiyim, səndən qeyri kimim var? Gəl üstümə, aman, öldüm, dad, öldüm! M. V. V.. Əhdi pozub əgərçi mən üsyanın eylərəm; Ey dad, haray, nə növlə samanın eylərəm. M. Ə. S.. // Çox vaxt «dad . . . əlindən» şəklində işlənir. Anlayana da can qurban, anlamayana da, dad yarımçıq əlindən. (Ata. sözü). Canım aldın mey üçün, saqi, içirdin mənə qan; Dad əlindən ki, məni al ilə məğbun eylədin. F.. Aylar keçdi acı illərdən yaman; Dad sənin əlindən, hicran, ay hicran! M. R..